Wincenty Witos urodził się 21 stycznia 1874 r. w Wierzchosławicach. Pomimo pochodzenia z biednej rodziny chłopskiej, już od najmłodszych lat pasją Wincentego było czytanie. W wieku 10 lat za zaoszczędzone przez ojca pieniądze udał się do szkoły, w której spędził kolejne 4 lata na pilnej nauce. Brak środków nie przeszkodził w dalszym rozwoju Wincentego, któremu Jan Głowacki udostępnił zbiory swojej biblioteki. To właśnie w tym okresie zaczęła się kształtować świadomość i ciekawość polityczna, zaczytanego w tygodnikach „Gwiazdka Cieszyńska” czy „Przyjaciel Ludu”, Wincentego.

            Działalność polityczna Witosa na dobre rozpoczęła się w 1893 r. gdy nawoływał lokalnych chłopów do sprzeciwu wobec skorumpowanych władz gminy. Już dwa lata później przyłączył się do powstałego Stronnictwa Ludowego, które chroniło interesy polskiej wsi przed szlacheckimi i klerykalnymi obszarnikami. Poprzez liczne spotkania i jawną krytykę władz udało się Wincentemu zdobyć zaufanie mieszkańców i zostać wójtem rodzimej gminy w 1908 r. oraz posłem krajowego sejmu galicyjskiego z ramienia Stronnictwa Ludowego. Trzy lata później Wincenty zasiadł w parlamencie austriackim gdzie należał do Koła Polskiego do 1918 r. Działalność polityczna w ramach parlamentu austriackiego pomogła ukształtować poczucie odrębności narodowościowej Witosa, który zabiegał o zwiększenie autonomii Galicji, ochronę polskich chłopów przed niemieckimi wywłaszczeniami czy powstanie odrębnych polskich sił zbrojnych w obrębie cesarstwa austro-węgierskiego. Spory w Stronnictwie Ludowym doprowadziły do rozłamu partii, której część wraz z Witosem utworzyła 1 lutego 1914 r. PSL „Piast”. Sam Witos od 1918 r. dzierżył stanowisko prezesa tej partii.

            Niezadowolenie z procesu uzyskiwania niepodległości pod protekcją Niemiec i Austro-Węgier skłoniło Witosa i resztę PSL „Piast” do wycofania się z utworzonego po stronie austriackiej Naczelnego Komitetu Narodowego i oświadczenie 16 maja 1917 r., że należy dążyć do zjednoczenia wszystkich ziem polskich w ramach niezależnego państwa z wolnym dostępem do morza. Dziesięć dni później Koło Polskie przyjęło ten projekt jako swoją uchwałę co skierowało wysiłki Witosa ku pełnej niepodległości. 28 października 1918 r. Witos został wybrany przewodniczącym Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Galicji i Lodomerii, której ostatecznym celem było wcielenie tego terytorium do nowopowstałego Państwa Polskiego.

            W 1919 r. Wincenty Witos wszedł jako poseł do pierwszego sejmu niepodległej Polski, a w obliczu wojny polsko-bolszewickiej został powołany 24 lipca 1920 r. na stanowisko premiera Rządu Obrony Narodowej, który trwał do 13 września 1921 r. Tekę premiera Witos objął jeszcze dwa razy; od 28 maja do 14 grudnia 1923 r. i od 10 do 14 maja 1926 r, kiedy to jego rządy zakończył przewrót majowy Józefa Piłsudskiego. Do 1933 r. pozostawał ze swoją partią w opozycji wobec rządów sanacji, jednakże represje polityczne zmusiły go do emigracji do sąsiedniej Czechosłowacji, skąd wciąż koordynował działaniami swojej partii. Do Polski wrócił w marcu 1939 r., po aneksji Czechosłowacji przez III Rzeszę. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w kraju przez co 16 września 1939 r. został aresztowany przez Gestapo. Podczas wojny zarówno Niemcy jak i Sowieci proponowali Witosowi wejście w skład rządu kolaboracyjnego ku jego każdorazowej odmowie. 22 sierpnia 1945 r. założył wraz z Stanisławem Mikołajczykiem swoją ostatnią partię; Polskie Stronnictwo Ludowe. Zmarł 31 października 1945 r. w Krakowie po czym pochowano go w Wierzchosławicach, rodzimej miejscowości polityka.